Dashuria dhe koha

Na ishte seç na ishte. Na ishte një herë një ishull në të cilin jetonin
ndjenjat dhe vlerat tjera njerëzore: vullneti i mirë, brenga, dituria... dhe, në
mes tjerash, në këtë bashkësi ishte edhe dashuria.

Një ditë,
ata kuptojnë se ishulli i tyre do të fundoset, andaj, përgatitën barkat dhe
mjetet tjera të lundrimit për një evakuim emergjent nga ishulli. Nga të gjithë
të tjerët, vetëm DASHURIA fillimisht nuk deshi të largohet dhe vendosi të
qëndronte deri në fund aty. Kur ishulli u rrezikua aq nga zhytja, në momentin e
fundit, DASHURIA vendosi të kërkoj ndihmën e shpëtimit.

Me barkë në ikje,
afër saj, së pari kalon PASURIA, dhe DASHURIA e lut që ta merr edhe atë me veti.
Por, PASURIA si gjithnjë krenare në vete e refuzon me këto fjalë:

- “Nuk
mundem të të marr DASHURI, sepse barka ime është përplot me flori, dhe, nëse do
të na bashkëngjitësh edhe ti, nga pesha e tepërt ekziston rreziku që të tytë së
bashku të fundosemi në ujë.”
Pas këtij refuzimi, pa i humbur në tërësi
shpresat, DASHURIA vendosi ta pyeste KRENARINË, e cila, me barkën e vetë
madhështore, po ashtu kaloi atypari.

- “KRENARI, po të lutem! A mundesh
të më marrësh me vete edhe mua?
- “Nuk mundem të të ndihmoj, DASHURI. –
përgjigjet prerë KRENARIA – “Këtu tek unë është aq përsosur, saqë, nëse do të
vish edhe ti, ka mundësi të ma dëmtosh barkën time dhe luksin personal në
të.
Më pas DASHURIA me lutje të njëjtë, i drejtohet BRENGËS, e cila në ikje ,
po ashtu, me barkën e vetë kalonte atypari ,
- “Oh, DASHURI,”- i përgjigjet
BRENGA - “Aq jam i brengosur në këto momente, saqë nuk mundem ta kem pranë
askënd ”.
Kur,VULLNETI I MIRË, si i fundit ikanak, kaloi aty pranë, ai ishte
aq i lumtur dhe i tretur në vete, saqë, as e dëgjoi lutjen e dashurisë.
I
humbur në pashpresë për shpëtim, papritmas DASHURIA dëgjon zërin që e ftonte nga
larg:

- “Eja, DASHURI, unë do të marrë me vete!”
Ishte ky një plak me
një barkë të vogël që furishëm i afrohej për ta marrë. Kur arritën ne bregdet,
DASHURIA zbarkohet aty, ndërsa plaku shpëtimtar largohet pa lënë asnjë gjurmë.
Nga preokupimi i frikës për shpëtim të mundshëm që e kishte kapluar, DASHURIA
harroi fare ta pyeste plakun se kush ishte. Tek më vonë, ajo e kuptoi rëndësinë
e shërbesës së madhe të plakut që i kishte bërë dhe nga kureshtja e pyet
DITURINË:

- “DITURI e dashur! Ti sigurisht duhet ta dish se kush ishte
plaku im shpëtimtar që më morri në momentin e fundit nga ishulli që
fundosej.
- “Ishte KOHA.” – ju përgjigj DITURIA.
- “KOHA?! - pyeti i
befasuar DASHURIA – “Pse të më shpëtoj bash KOHA mua?

Në këtë pyetje
kureshtare të DASHURISË, DITURIA ju përgjigj shkurtë dhe prerë:
- “Sepse,
gjithmonë në këto raste, vetëm KOHA është e aftë që ta kuptoj se sa shumë është
e rëndësishme DASHURIA në jetë...”