Shkrimtari juaj i preferuar?Pjese te preferuara te veprave te tyre.

Per mua eshte shishja e ballantines

beje te fala dhe akullit. un amaro lucano per me.

luleshtrylle i beje une te fala po me duket se me shave nga mbrapa

:oops: :oops: :oops: 1cickel fare,po me ashtu qe pihet te shava mo. e mire behe nje jack daniel's

shkrimtari qe me pelqen shumeeeeeeeeeeee eshte Esenini
Te desha shume dhe ndoshta zjarri i pare
ne zemren time s'u shua pergjithnje,
Po c'ta lendoj nje plage te perthare
nuk dua te sendisesh kurre me.

Te desha shume, i heshtur, shpreseshuar,
ne heshtje, me zili, pa hapur goje.
Me c'zjarr e afsh te pata dashuruar
dhente zoti nje tjeter te te doje!

era13 qenkeni shume e dashuruar me poezine lal

O MONDO KETU FLITET PER POEZITE E PER SHKRIMTARET SI ISMAIL KADAREJA, BENI BENASSI, MOZART ETJ. ETJ. TE NGELI MENJA VETEM TE SHISHJA BALLANTINES MER DREQ

O ARBER NUK KAM PI ME ATO QE ME THE JO NUK I NJOHE

i ka shku ne tru ballantaisi,eshte tap tere jeten e tij,ska faj..

arbri me pelqen shume poezia vertet
mirembrema .

ERA KE INAT TI PLACCCCCCCCCCCCCC

era eshte per vete tap aman,ca thua o mondi ,ca inati te kete ajo??

admin po ka inate s jam tip qefliu une

ee eshte e poshter ajo,dhe thote per mua shurdghe,te shikoj veten qe eshte inacove

admin keshtu don ajo mjes dreke darke

era13 bejem shaka se une vetem te e jo0 te

puppupupp kjo era13 as me e nuke done

era13 shkruajti:

Cili eshte shkrimtari juaj i preferuar??

nje nga poetet shqiptare te preferuar eshte Lasgush Poradeci ....nga shkrimtaret e huaj eshte Victor-Marie Hugo por dhe librat e Friedrich Wilhelm Nietzsche me kane pelqyer shume ...

remarku,me pelqen ne menyren si shkruan,manzoni,sidomos te promessi sposi,dhe pushkini (ne pergjithesi te gjithe autoret ruse.)

Ti mos më pyet,pse kaq i menduar
Në mes dëfrimesh unë rri gjithnjë,
Përse vështroj përqark i dëshpëruar,
Përse s'më josh as ëndr' e jetës më:
Ti mos më pyet,pse porsi i huaj,
Qëndroj,kur dashuria po më grish
Edhe të dashur më asnjë s'quaj,-
Kush desh një herë,s'digjet mësërish.
Kush qe i lumtur,prap nuk lumtërohet
Se vesh një çast për ne gëzimi ndrin,
Pastaj me tis të mallit na mbulohet
Dhe shpirtin breng' e thellë na e nxin.
A.P.Kernës
Kujtoj me mall një ças gëzimi
Përpara sysh m'u shfaqe ti,
Si vezullim i një vegimi
Si ëngjëll plot me bukuri.

N'andralla jete zhurmëkote,
Në dhëmbje brengash e mërzi
Më grishtelarg fytyra jote
Dhe zëri yt plot ëmbëlsi.

Nga shqot' e kohërave që shkuan
Kështjell'e ëndrrave m'u shëmb
Me mjergull vitet ma mbuluan
Fytyrën tënde,zërin tënd.

Ç'ingrysa ditët gjith me brengë
I zymtë dhe në shkretëti
Pa perëndi,pa shpres'e këngë
Pa lotë,jet'e dashuri.

Në shpirt më shkrep agimi,
Dhe ja,sërishmi m'u shfaqe ti,
Si vezullim i një vegimi,
Si ëngjëll plot me bukuri.
Dhe rreh me gaz kjo zemra ime
Sepse iu kthyen përsëri
Dhe perëndi dhe frymëzime
Dhe lot jetë e dashuri.


pushkini

Pranvera- Stefan Zweig

"[...]Nga do ndihej pranvera. Ne qiell lundronit lehte ato rete e bardha dhe gjithnje ne levizje, qe shihen vetem ne maj e ne qershor te cilat, duke luajtur, vrapojne ne hapsiren e kalter, per tu fshehur pastaj, papritmas, mbrapa maleve te larta, perqafohen dhe shkeputen, here duke u lidhur si shami e here duke prere ne rripa dhe duke u vendosur, me ne fund, ne maje te maleve, si skufje te bardha. Era vazhdonte te frynte dhe i lekundte aq shume pemet, ende te lagura nga shiu, saqe degjoheshin kercitjet e tyre te lehta dhe mijra pika qe bini perposht dhe ndrisnin si shkendija.
Nganjehere dukej sikur nga debora e maleve zbriste poshte uje rryme e ftohte ajri dhe atehere ndihej ne fryme dicka qe ishe e embel dhe njekohesisht e athet. Cdo gje ne ajer dhe ne toke ishe ne levizje dhe pasqyronte nje gjalleri te papermbajtur. [...]"

Para linjes se diellit

Dhe c’gje urrej me teper sesa rete qe mergohen e gjithcka qe te erreson ty? Urrej edhe zemerimin tim sepse te njollos.
I kam inat rete qe ikin, keto mace dredharake grabiqare. Ato marrin nga ti e nga une cka kemi te perbashket, - pafundesine, “Po” – ne e pambarim dhe “Amen !”
Ne i urrejme keto kodoshe e furacake. Rete qe ikin. Keto qenie të dykuptimta, qe nuk arrijne as te bekojne e as te mallkojne nga thelbi i zemres.
Do te desha me mire te ngujohem brenda nje fucie e te mos e shoh kete qiell. Te rri ne kete humnere e te mos e shoh kete kube qiellore felliqur nga rete qe ikin.
Shpesh me ngerthen deshira te gozhdohem ne nje fije ari, i dhembezuar prej rrufese e ne barkun e tyre te fryre t’i bie daulles si nje shperthim bubullime.
Daullexhi i zemeruar, sepse ato me kane vjedhur “Po” – ne dhe “Amen !” – in tend.
Me pelqen me fort rropama, bubullima dhe poshterimi i kohes se keqe, sesa kjo prehje prej macoku të kujdesshem e imtar. Tek njerezit urrej mbi te gjithe ata qe ecin lehte, gjysmeqeniet dyshimtare e imtare si rete.
Dhe “kush nuk di te bekoje, duhet te mesoje te mallkoje !” – kjo doktrine e qarte me ka rene nga qielli i kthjellet. Si yll me ndrin edhe netet me te erreta.
Une bekoj, them “Po”, sepse ti me rrethon, ti e dlire, e ndritshme, gremine drite ! Ne te gjitha qiejt do ta çoj “Po” – ne time qe bekon.
U bera nje bekimtar qe pohon me krenari se luftova gjate per kete, gjersa clirova duart per te bekuar.
Ky eshte bekimi im: qofsh siper cdo gjeje si qielli, si catia e tij sferike, si kupola e kalter, si siguria e vet e perjetshme. Ështe i lumtur ai qe bekon ne menyre te tille.
Te gjitha jane pagezuar ne burimim e perjetesise, tej kufijve te se mires e te se keqes. E mira dhe e keqja nuk jane vec hije endacake, trishtime te thella dhe re qe kalojne !
Une bekoj dhe nuk blasfemoj kur predikoj se: “Mbi te gjitha gjerat mbreteron qieli i fatit, qielli i pafajesise, qielli i paparashikuar, qielli i trillit”.
“Per fat” – ja fisnikeria me e lashte e botes, qe ia kthej te gjitha gjerave, dike cliruar nga skllaveria e nje qellimi. Kete liri e kthjelltesi qiellore e vura si kembane te kalter mbi gjithcka kur mesova qe mbi ta dhe per ta, nuk duhet asnjë “vullnet i perjetshem”. Kete trill e kete cmenduri e vendosa ne vend te ketij vullneti kur mesova se, “mbi te gjitha vetem nje gje eshte e pamundur, te qenit i arsyeshem !”.
Pak arsye eshte e nevojshme. Nje therrime mencurie e shperndare nga ylli ne yll. Ja tharmi i perziere tek gjithcka. Per dashuri te cmendurise, mencuria eshte e shperndare ngado.
Pak dituri eshte e mundur te fitohet. Kjo siguri e bekuar gjendet ne te gjitha gjerat qe vallezojne nen kembet e fatit.
Oh, qiell siper meje i paster e i larte ! Imja eshte tani kjo deliresia jote, ku nuk ka asnjë merimange te arsyes e asnjë pelhure te perjetshme te saj. Ti je per mua nje vend vallezimi per trillet hyjnore te fatit, nje tryeze hyjnore per zaret e kumarxhinjve hyjnore.
Ti u skuqe? Mos po flas gjera qe s’duhen thene? Mos po blasfemoj kur deshiroja te bekoja?
Apo turpi i te qenit i dyzuar te ben qe te skuqesh?
Mos me thuaj te iki e te hesht, sepse po vjen dita?
Bota eshte e thelle, me e thelle nga c’e beson dita. Nuk mund te thuhen te gjitha ne pranine e dites. Por dita erdhi, te ndahemi pra !
O qiell siper meje, ti i turpshmi ! I zjarrti ! Oh, gezimi im, perpara sesa dielli te zbardhe ! Dita erdhi, te ndahemi pra !?” –
Keshtu foli Zarathustra.

Friedrich Wilhem Nietzsche

Zemra

Bej e ri mendohem,
Te mos t'aferohem,
Ben e ri mendohesh
Te mos m'aferohesh.

Dhe ri bej e bejne
Mos te shkoj andejne,
Dhe ri e ben bejne
Mos te shkosh ketejne.

Ha! tek bej keshtuze,
Hop! te shoh ketuze!
Ha! tek ben ashtuze,
Hop! buze-per-buze.

Pa me puth nje here,
Pa te puth dy here,
Pa me puth tri here,
Te puth tridhjet here,

Uf! moj zemre-e mjere...

Zemer-lule-e-vere,
Gas-e-vrer-perhere,
Zemer-kopsht-me-ere,
Zemera-sketere.

Lasgush Poradeci

Lamtumire

Guxoj me mend te perkedhel
Per her te fundit nurin tend,
Nje enderrr qe prane me sjell
Nje dashuri qe rron nder mend.

Na ikin vitet, ne ndryshojme,
Ndryshon çdo gje, ndryshojme dhe ne,
Ty hije varri te mbulojne,
Atje te fshehura nen dhe,
Kujtimet tona me s’jetojne.

Prano mikesha ime e larget,
Ti lamtumiren time prite
Si bashkeshorte e vejitur,
Si miku-mikun mu te pragu
Ne burgun e erret duke zbritur.

Aleksandr Sergeyevich Pushkin

Vallja e Yjve


Yjtë-e ndezur si fingjill,
Që vërtiten palë-palë,
Prej mosgjëje zunë fill
Plot me jetë-e mall të valë.

Zunë fill me dashuri
Që kur bota zu të ngjizet,
Pa sikush për shok të ti
Përvëlohet edhe ndizet.

Ndizet ças edhe për ças,
E si kurrë s'ka të shuar,
Pa pushim i vete pas
Me një sulm të llaftaruar.

E si kurrë nuk mund
Ylli yllin që t'a kapë
Rrotull qiejve pa fund
Venë-e-vinë-e-venë prapë...

Do të venë fluturim
Kudo janë-e kudo s'janë,
Nëpër qjell që s'ka mbarim,
As fillim, as fund, as anë.

Kur mi të, kur nënë të,
Kur me hire-e kur pa hire,
Do përëajnë gjithënjë
Hapësirë...shkretëtire...

Ata ikin varg-e-varg
Me një etje të pashuar:
Sesà fellë-e sesà larg
Shoq me shoq u pat larguar!...

Kùsh j-u fali-aq dëshërim,
Dh'aqë zjarr e aqë flakë,
Dh'i gatoj me aq durim
Yjtë-e lum e varfanjakë?

Se do një, si për çudi,
Ku prej syresh rreh të ftohet,
Shoq i vet, nga mall'i ti,
Më me zjarr zë përvëlohet...

Dh'i vjen qark më me vërtik
E me dhembje më të nxehtë,
E si ik...si gjithë ik...
E pushton me zjarr të vetë:

Sa më pak e shmbëllen:
Aq më shumë-e ndjek dëshira...
Pa nga malli që s'e gjen,
Dridhet gjithë hapësira.

...Kur po ja! Se që përtej
Ndriten erërat nga pakë:
Yll-i çdukur nëpër qiej
Vetëtiu e mori flakë:

J-a pat shtënë me një ças,
Mun në mes në kraharuar,
Shoq' i vet q'i sillej pàs
Me një sulm të llaftaruar;

Q'e kish flakën mun në gji,
Q'e zhuritte dashurija,
që çkëlqente me zili
Rrotull rrezeve të tija.

Yll i mjerë e yll i lum!
Yll i lum e yll i mjerë!
Sapo drita t'u përgjum,
Sheh një shoq nëpër skëterë;

Ay vin... e gjith vin...,
Gjith më pranë... -e gjith më pranë...-
Sesà ndrin e vetëtin!...
Sesà ndjen një gas pa anë!...

Sesa ndritesh përsëri!
Sesì ndizesh përsëpari!
Sesì djek me dashuri
Posi yll margaritari!...

Dashuri! Heu! Mall i ri!
Dashuri! këng' e durimit!
Ti liri! Ti robëri!
Ti valim i shkrepëtimit!

Yjtë-e ndezur aqë larg.
Lozin vallen e dëshirës
Dyke ndritur varg-e-varg
Nëpër terr të errësirës.


Lasgush Poradeci